wtorek, 10 maja 2016

Perspektywa - Horyzont

Płaszczyzna horyzontu jest bez wątpienia jednym z ważniejszych elementów decydujących o perspektywie fotografii. Można ją sobie wyobrazić jako poziomą płaszczyznę przechodzącą przez aparat. Linii horyzontu nie należy mylić z widnokręgiem - miejscem pozornego styku nieboskłonu i ziemi. Jedynie na morzu przy spokojnym stanie wody można przyjąć, że horyzont i widnokrąg pokrywają się.

Punkt widzenia i pozycja aparatu.
W zależności od tego, pod jakim kątem do poziomu kierujemy obiektyw, mówimy o następujących punktach widzenia:

  • Punkt widzenia z góry (z lotu ptaka) - środek perspektywy znajduje się poniżej połowy wysokości obrazu.
  • Punkt widzenia naturalny - środek perspektywy znajduje się w połowie wysokości fotografii. Obiektyw ustawiony jest dokładnie poziomo.
  • Widzenia z doły (żabi) - środek perspektywy znajduje się powyżej połowy wysokości obrazu.


Dystorsja optyki

Pamiętajmy by nie mylić, przerysowania perspektywicznego z innym zniekształceniem jakim jest dystorsja optyki. Przerysowanie jest zjawiskiem normalnym i często świadomie wykorzystywanym przez fotografujących, dystorsja jest zaś nieskorygowaną przez producenta obiektywu wadą optyki deformującą obraz.

Proporcje obiektywów na różnych planach
Scena fotografowana z małej odległości daje wrażenie głębi i mocnego "rozsunięcia" planów - obiekty na pierwszym planie będą duże w porównaniu z planem tylnym. Aby objąć na fotografii ten sam kadr, przy fotografowaniu z dużej odległości potrzebny będzie teleobiektyw, zdjęcie z małej odległości wymagać będzie optyki szerokokątnej.
O efekcie zaciśnięcia lub rozsunięcia planów decyduje odległość fotografa od obiektów, a nie ogniskowa (czy też kąt widzenia) obiektywu. Zdjęcie wykonane obiektywem szerokokątnym da taką samą perspektywę jak w przypadku teleobiektywu, przy tej samej odległości od fotografowanej sceny. Zdjęcia będą się różnić zawartością kadru.


środa, 13 kwietnia 2016

Perspektywa linearna i powietrzna

Perspektywa to taki sposób ukazania trójwymiarowych obiektów na płaskiej powierzchni (np. rysunku lub fotografii), w którym obraz jest zgodny z prawami widzenia i prawidłowo oddaje wrażenie głębi. Rozróżniamy pojęcie perspektyw linearnej i perspektywy powietrznej.

Perspektywa linearna (geometryczna)

Zasady rządzące pozornym zmniejszaniem się przedmiotów i zbieżnością prostych równoległych do siebie nazywamy perspektywą linearną (lub geometryczną).

Perspektywę linearną dzielimy na ukośną i pionową. W uproszczeniu, perspektywa ukośna cechuje się występowaniem trzech punktów zbiegu.
Punkt w którym, zbiegają się proste - zwany punktem zbiegu - może znajdować się w różnych częściach obrazu lub poza nim. Natomiast w zależności od tego, w ilu punktach zbiegają się proste widoczne na fotografii, mówimy o perspektywach:

  • jednozbieżnej - proste zbiegają się w jednym punkcie, znajdującym się w obrębie obrazu (perspektywa czołowa) lub poza nim.
  • dwubieżnej - proste zbiegają się w dwóch punktach.
  • trójbieżnej - proste zbiegają się w trzech punktach.


Perspektywa powietrzna

Wrażenie, że obiekty znajdujące się w dużej odległości od patrzącego, stają się mniej wyraziste i zmieniają kolory, wynika z ograniczonej przejrzystości powietrza. Na obrazie efekt ten nazywana się perspektywą powietrzną.

Im dalej od patrzącego znajdują się obiekty, tym mniejsze będą one na fotografii. Dalsze plany na obrazie przedstawiającym otwartą przestrzeń będą mniej wyraźne, zmienią się też ich kolory.

środa, 30 marca 2016

Systemy pomiaru światła w lustrzance


Pomiar matrycowy (Matrix Metering)


Ustawienie domyślne, w którym pomiaru światła dokonuje wielosegmentowy układ (czujnik) obejmujący znaczny obszar kadru. Dobór parametrów ekspozycji odbywa się z uwzględnieniem jasności, koloru, odległości fotografowania a nawet kompozycji (rozmieszczenia elementów w kadrze) Informację o odległości od obiektu brane są pod uwagę tylko gdy korzystamy z obiektywów typu G lub D - działa wtedy 3D Color Matrix II.
Gdy używamy innych obiektywów dane o odległości 3D nie są uwzględniane. W takiej sytuacji najlepiej działa pomiar Color Matrix II.

Pomiar centralnie ważony (center-weight matering)

Sposób pracy, w którym aparat mierzy światło - podobnie jak w trybie matrycowym - w znacznym obszarze kadru, dobór ekspozycji odbywa się jednak z uwzględnieniem danych tylko ze środkowej części obrazu. Tryb wykorzystywany zazwyczaj podczas fotografowania ludzi w trudnych warunkach oświetleniowych. - np. przy zdjęciach portretowych pod światło. Najlepsze rezultaty otrzymamy wtedy, gdy pomiar uwzględniający jasność centralnej części kadru połączymy z odpowiednią korektą ekspozycji - wówczas zamiast ciemnej sylwetki na fotografii będzie widoczna prawidłowo naświetlona postać.

Pomiar punktowy (spot matering) 


Aparat mierzy ekspozycję w niewielkim obszarze kadru - kilka procent jego powierzchni. Jeśli opcja trybu wyboru pola AF ustawiona jest na pierwszy plan, pomiar dokonywany jest w środkowym punkcie ostrości. W pozostałych przypadkach aparat zmierzy ekspozycję w aktywnym polu AF. Z pomiaru punktowego korzystają zazwyczaj zaawansowani użytkownicy, którzy na podstawie kilku pomiarów (w różnych częściach kadru) potrafią określić rozpiętość tonalną sceny i samodzielnie ustawić ekspozycję. Tryb ten stosuje się wraz z szarą kartą Kodaka (wzornikiem osiemnastoprocentowej szarości) do dokładnego wyznaczenia parametrów naświetlenia.

Podpowiedź

Dla fotografa amatora najwygodniejsze jest ustawienie jednego systemu pomiaru światła i korzystanie z pomiaru punktowego tylko w trudnych warunkach oświetleniowych. Jako najbardziej uniwersalny i niezawodny proponuję pomiar matrycowy. Parametry otrzymane z pomiaru matrycą nikonowską są wynikiem obliczeń matematycznych otrzymanych na podstawie trzydziestu tysięcy zdjęć. System ten pozwala na osiągnięcie doskonałych rezultatów nawet w trudnych warunkach oświetleniowych. Wyjątkiem są sytuacje, w których dominującą część kadru zajmują przedmioty lub powierzchnie bardzo ciemne (ciemna ściana, ciemne ubrania, dużo cienia) lub bardzo jasne (białe lub jasne tło oraz silne źródła światła znajdujące się w polu widzenia obiektywu). Przy dominujących powierzchniach ciemnych należy zdjęcie nie doświetlić (korekta o np. -1 EV). Przy dominujących bardzo jasnych płaszczyznach ustawiamy korektę na wartość +1 EV. Drugim rozwiązaniem jest pomiar punktowy. Wtedy mierzymy fragment obrazu, który jest dla nas najważniejszym elementem zdjęcia. Pomiar z uwypukleniem środkowej części kadru jest polecany tylko w sytuacjach wyrównanego oświetlenia, kiedy główny temat zdjęcia znajduje się w środku kadru.

środa, 9 marca 2016

Przetwarzanie obrazu (kolorystyka)

Pozostawienie automatyce aparatu dobrania wszystkich parametrów ekspozycji i przetwarzania zdjęcia przez procesor nie zawsze daje oczekiwane rezultaty. Dlatego po wykonaniu pierwszych fotografii i oswojeniu sprzętu możemy spróbować przystosować ustawienia lustrzanki do naszych potrzeb.
Po obejrzeniu na monitorze komputera (w dużym powiększeniu) i dokonaniu wstępnej oceny jakości zrobionych zdjęć warto ustawić samodzielnie parametry poprawy kontrastu, nasycenia kolorów czy wyostrzenia.

Wszystkie potrzebne opcje pozwalające dostosować parametry lustrzanki znajdują się w menu głównym.

Poza funkcjami wpływającymi na jakość obrazu znajdziemy tu opcje pozwalające ustawić sposób pracy poszczególnych układów (np. autofokusa, pomiaru światła, etc.), metody prezentacji zdjęć, a także narzędzia umożliwiające poprawianie ujęć bezpośrednio w aparacie.

Ustawienia dostępne w menu głównym podzielono na pięć podstawowych grup:

  • MENU ODTWARZANIA (playback menu)
  • MENU FOTOGRAFOWANIA (shooting menu)
  • MENU USTAWIEŃ OSOBISTYCH (custom settings)
  • USTAWIENIA (setup)
  • MENU RETUSZU (retouch menu)


W MENU FOTOGRAFOWANIE i wejściu w opcje dopasuj przetwarzanie obrazu mamy możliwość wyboru kilku opcji, w zależności jakie zdjęcie chcemy uzyskać:

Normalne - Oddanie barw i ostrości w sposób normalny. W większości sytuacji jest to najlepsze ustawienie. Umożliwia prostą obróbkę zdjęć w programach fotograficznych.
Bardziej miękkie - Zmiękczone kontury, ustawienie to nadaje się do delikatnego i naturalnego oddania koloru skóry fotografowanych osób
Żywe - Zwiększone zostają nasycenia barw, kontrast i wyostrzenie. Dając żywe zdjęcia o mocnych czerwieniach, zieleniach i błękitach
Jeszcze żywsze - Dobiera tak parametry nasycenia barw kontrastu i wyostrzenia, aby zdjęcie miało bardzo żywe kolory i ostre krawędzie
Portretowe - Zmniejsza kontrastowość i wyostrzenie, oddając naturalna i gładką skórę fotografowanych osób
Czarne Białe - Umożliwia wykonanie zdjęć czarno białych, dając w niektórych aparatach możliwość stymulacji działania filtrów do fotografii czarno-białej: żółtego, pomarańczowego, czerwonego i zielonego

Ustawienia osobiste - Umożliwia ustawienie wyostrzenia, kompensacji tonalnej (czyli kontrastu zdjęcia), trybu kolorów, nasycenia i korekty odcieni barw przez użytkownika aparatu.